เขาต้องเดินด้วยเท้าไกลเท่าไหร่
	ก่อนใครใครจะเห็นเขาเป็นเขา
	นกเริงร่อนเลียบลานม่านฟ้าเทา
	ได้นานเนาเพียงไรอยากใคร่รู้

	ปืนจะปล่อยกระสุนปีละกี่ลูก
	ก่อนมันถูกทำลายลงไม่คงอยู่
	คำตอบที่หม่นหมองเมื่อมองดู
	คืออณูของดอกไม้ในเวลา

	ภูเขาจะตระหง่านนานเพียงไหน
	ก่อนแหลกไปเป็นเศษสิ้นเขตผา
	คนต้องพบภาพลวงต่อดวงตา
	สักกี่คราก่อนจะมีเสรีจริง

	เขาจะหันหัวกลับอย่างสับสน
	ได้กี่หนแสร้งไม่เห็นทำเป็นนิ่ง
	คำตอบที่เป็นหลักให้พักพิง
	ซ่อนแอบอิงในละอองของน้ำค้าง

	เขาต้องเงยแหงนหน้ากี่คราแน่
	ก่อนจะแลเห็นฟ้าจ้ากระจ่าง
	ประสาทหูต้องมีกี่ระยาง
	ก่อนเสียงครางร้องไห้ได้ถูกยิน

	ความตายต้องหลอนเร้าเขาเพียงไหน
	ก่อนคิดได้ว่าชีพนี้มีวันสิ้น
	คำตอบถูกขุดได้จากใต้ดิน
	แล้วโรยรินเลือนสลายในสายลม/

	Blowing in the Wind

ผู้ดุ่มเดินเผชิญโชคบนโลกกว้าง
ยังหยัดร่างกลางแดดที่แผดเผา
แหวกสุมทุมสุ่มทางกลางลำเนา
ทาบรอยเท้าทุกทางที่ย่างไป
บนดินดอน,คอนกรีทซึ่งซีดสี
หรือทางที่ทอดขนานลำธารใส
ในโคลนตมหล่มทางที่ห่างไกล
สาสมใจชายหนุ่มผู้ดุ่มเดิน
สวนดอกไม้สายหมอกระลอกร่ำ
ยามเท้าย่ำลำเนาภูเขาเขิน
ไม่เคยมีที่ใดจะไกลเกิน
ความเพลิดเพลินยังเร้นริมเส้นทาง
ผู้ดุ่มเดินเผชิญโลก,ผู้โชคร้าย
คงท้าทายทุกข์สุขและทุกอย่าง
ยังย่ำเท้าก้าวเดินโดยเพลินพลาง
ในท่ามกลางกลีบผกา,กลิ่นมาลี
แม้หัวใจใฝ่ถวิลถึงกลิ่นหอม
อยากดมดอมดอกไม้ในวิถี
ผู้ดุ่มเดินเผชิญโลกผู้โชคดี
ยังเสรีไร้พันธะอันใด
ผู้ดิ้นรนผจญโชคในโลกฝัน
ยังไร้วันจะหักห้ามรักไหว
จึงซอกซอนซ่อนตัวซุกหัวใจ
แอบร้องไห้และหัวเราะตัวเอง/
     " นักเดินทาง "


ที่ซึ่งไฟได้ฉานฉาบลานฟ้า
เหนือเนินหญ้าสีแดงแห่งโลหิต
จากที่นั่นจรดที่นี่คือชีวิต
ในช่วงนิทราอันนิรันดร
หยุดลีลาอาลัยดับไฟรัก
นิ่งพำนักในนามความเหนื่อยอ่อน
ความสงบเงียบงันอันสุนทร
กล่อมบทกลอนบทเก่าซึ่งเนานาน
ร้างกิเลสโรยแรงแสวงหา
เมื่อศรัทธาที่ถือคือเถ้าถ่าน
ทุกทุกจุดหยุดยั้งพลังงาน
มอบมวลสารสู่ทะเลแห่งเวลา
ปฏิกรซึ่งกระทำแรงสัมพัทธ์
พบอนัตตาอันอนันต์ค่า
ปล่อยวางซึ่งสิ่งบาปชั่วหยาบช้า
สิ้นสุดอารยธรรมดำทมิฬ
ปลดแอกทรรศน์ลัทธิปริเฉท
ถือครองเขตขอบแดนโดยแผ่นหิน
(จารึกนาม,ความดีในชีวิน)
เหนือพื้นดินดาลสะอื้นกับฟื้นฟ้า
น้ำค้างและดอกไม้ได้แห้งเหือด
โดยจุดเดือดเยือกแข็งแห่งไฟป่า
ศูนย์วิเคราะห์ข่าวสารม่านดวงตา
เนาอาณาจักรอันนิรันดร/

  "อันเป็นนิรันดร์"

ฉันเป็นคนหยิ่งมากเมื่ออยากหยิ่ง
หยิ่งอย่างยิ่งทรนงอย่างคงที่
แม้ค่าแห่งหัวใจจะไม่มี
ยังรักดีที่จะหยิ่งอย่างจริงใจ
สิ่งที่เธอกระทำคือย่ำเหยียบ
เห็นฉันเปรียบกับหาค่ามิได้
ยิ่งทบทวนพฤติกรรมเธอทำไป
ยิ่งซึ้งในความดื้อรั้นถือดี
ไม่มีวันเธอจะละพยศ
และฉันหมดความอดทนทุกหนที่
ความรักความเข้าใจจะไม่มี
วินาทีนี้เมื่อหมดเยื่อใย
ไม่มีความเข้าใจอะไรอีก
เดินเลี่ยงหลีกไปโดยความโหยไห้
เพราะรู้สึกเสน่หาจนสาใจ
จึงต้องไปแล้วหนอต้องขอลา
เธอจะไม่เสียใจอาลัยฝัน
ในเมื่อฉันคนนี้ไม่มีค่า
แต่ฉันเสียใจมากเมื่อจากมา
เพราะรู้ว่าเธอไม่เสียใจเลย
ฉันเป็นคนหยิ่งมากถ้าอยากหยิ่ง
ไม่มีสิ่งอื่นใดที่ใคร่เผย
ขณะความหมางเมินมากเกินเคย
ทำเฉยเมย,เฉยมากเมื่อจากมา/

     "และฉันหมด"

แม้รักมากเพียงใดเจียนใจขาด
ก็ไม่อาจครองใจแก้วได้แน่
ความรู้สึกดึกดำบรรพ์ถูกผันแปร
ความเหลียวแลร้างแล้วจากแก้วใจ
เคยใกล้แก้วเพียงใดในอดีต
แก้วมีมีดคารมคมเพียงไหน
ทั้งทั้งรักแต่แล้ว,ปล่อยแก้วไป
เหินห่างไกลห่างแก้วและแคล้วกัน
เราสำนึกลึกนักว่ารักแก้ว
รักแน่แน่วซื่อตรงใจคงมั่น
เมื่อพบแก้วอีกครั้งจึงนั่งงัน
เสียดายวันเก่าเก่าเราสองคน
ฟังเรื่องราวแก้วเล่าแล้วเศร้าสุด
แก้วจะหลุดลอยเร้นไม่เห็นหน
ต่อไปนี้ไม่มีแล้วแก้วกมล
การดิ้นรนหยุดแล้วเมื่อแก้วลา
อาวรณ์แววแก้วเก้าที่เรารัก
อกกระอักอาดูรโดยหวนโหยหา
เห็นแก้วพรากจากไปจนไกลตา
เต็มตื้นอาวรณ์เสน่ห์ว้าเหว่นาน
แต่ถึงรักมากเพียงใดเจียนใจขาด
เราก็อาจต้องเมินเมื่อเดินผ่าน
เพราะภาพแก้วแวววาวรอยร้าวราน
ทรมานเหมือนมีดมากรีดใจ/

        "แก้วร้าว"